Basınçlı kaplar teorisi, mekanik olarak oluşmuş, içerisinde hava veya gazlarla doldurulmuş kapaların içindeki basıncın nasıl etkilediğini anlamaya çalışan bir teoridir. Teori, kapaların içinde hava veya gazların birbirine veya kabın dışındaki atmosfere olan basınçları arasındaki farkın nasıl etkilediğini anlamaya çalışır. Bu teori, hem basınçlı kapların tasarımına, hem de hava ve gazların hareketleri hakkında daha iyi anlayış sağlamaya yardımcı olmaktadır.
Basınçlı kaplar teorisi, Pascal'ın ilkesi olarak da bilinir ve Pascal, 1647 yılında Fransız matematikçi ve fizikçi Blaise Pascal tarafından ortaya atılmıştır. Bu prensip, gazların veya sıvıların kapalı bir kabın içinde oluşturdukları basıncın, kabın içindeki her yöne eşit olduğunu öngörmektedir. Bu prensip, basınçlı kapların tasarımı ve çalışması hakkında daha fazla bilgi sağlamaya yardımcı olmuştur.
Bu teoriyi daha iyi anlamak için, basınçlı bir kabın içinde hava veya gazların basıncının her yöne eşit olarak dağıldığını varsayalım. Bu durumda, dış kabın duvarlarının her tarafına eşit bir basınç etkisi olacağından, kabın duvarlarına ekstra yüklenmeler oluşmaz. Bu, kapaların daha dayanıklı ve güvenilir olmasını sağlar. Ayrıca, kabın içindeki hava veya gazların basıncına bağlı olarak, içerideki hava veya gazların sıkışmasına veya kabın duvarlarına yüklenmesine izin vermez.
Günümüzde, basınçlı kaplar teorisi, çeşitli uygulamalarda kullanılmaktadır. Örneğin, bu teori, sıvı hacimlerinin doldurulması veya boşaltılmasından kaynaklanan basıncın nasıl denetleneceğini anlamaya yardımcı olmaktadır. Ayrıca, nükleer santrallerin içindeki füzyon reaksiyonlarının sürekli olarak denetlenmesinde de kullanılmaktadır.