Hece ve aruz, klasik Türk edebiyatında kullanılan şiir üslubu olarak tanımlanır. Hece ve aruz, özellikle tarih boyunca Divan Edebiyatı döneminde kullanılan en çok kullanılan şiir türlerinden biri olarak kabul edilir. Hece ve aruz, Türk edebiyatının en eski şiir üslubudur ve klasik Türk edebiyatının en önemli özelliklerinden biri olarak kabul edilir.
Hece, bir şiirde belli bir sayıda (en az iki) heceyi eşit sayıda sözcüklerle yazmak anlamına gelir. Hece sayısına göre şiirler, dört, altı, sekiz, on, on iki veya on altı hece olmak üzere sınıflandırılır. Hece sayısına göre sınıflandırma, özellikle Divan Edebiyatı döneminde kullanılan en çok hece olan on altı hecelerin kullanımı ile özdeşleşmiştir. Hece, sözcüklerin kendi içinde değişen seslerden oluşan bir ölçü şekline sahiptir. Heceleme, sözcüklerin üst üste sesli ve sessiz harflerden oluşan bir ölçü şekline uyulmasıyla mümkündür.
Aruz ise, şiirin düz ölçüsü olarak tanımlanır. Aruz, şiirde düz ölçü olarak kullanılan bir ritim olarak kabul edilir. Aruz, sözcüklerin kendi aralarında eşit sayıda seslerden oluşan bir ölçü şekline sahiptir. Aruzda, her sözcük bir aruz teknesi olarak kabul edilir ve her aruz teknesi iki eşit hece ile başlar ve biter. Aruzun düz ölçüsü, dört, altı, sekiz veya on iki heceli aruz ölçüsü olarak kabul edilir. Aruzda, her sözcüğün eşit sayıda heceyle başlaması ve bitmesi gerekir.
Hece ve aruz, klasik Türk edebiyatının en önemli unsurlarından biri olarak kabul edilir. Hece ve aruzun kullanımı, tarih boyunca Türk edebiyatının gelişimine önemli katkılar sağlamıştır. Hece ve aruzun kullanımı ile Türk edebiyatının çeşitliliği arttırılmış ve Türk edebiyatının gelişiminde önemli bir rol oynamıştır. Hece ve aruz, Türk edebiyatının en önemli özelliklerinden biri olarak kabul edilir ve bugün de Türk edebiyatında önemli bir yer tutmaktadır.