İç monoloğu (internal monologue) tekniği, bir kişinin kendi iç dünyasında, düşüncelerini, duygularını ve fikirlerini dile getirirken kullanılan bir tekniktir. Bu teknik, kişinin düşüncelerini başkalarıyla paylaşmaktan çok, kendi kendine konuşması olarak kullanılır. İç monoloğu tekniği, yazarlar tarafından roman, öykü ve tiyatro oyunlarının karakterleri oluşturmak için kullanılır.
İç monoloğu tekniği, kişinin düşüncelerini daha derin bir biçimde ifade etmek için kullanılır. Bu teknik, okuyuculara gerçek karakterlerin duygu ve düşüncelerini daha gerçekçi bir şekilde aktarmanın bir yoludur. Bu teknik, karakterlerin özelliklerini, yaşadıkları konular ve çevreleri hakkında daha detaylı bilgiler vermek için kullanılır.
İç monoloğu tekniği, ilk olarak 19. yüzyılda kullanılmaya başlanmıştır. Bu teknik, en çok Virginia Woolf, James Joyce, Marcel Proust, William Faulkner ve diğer modernist yazarlar tarafından kullanılmıştır. Bu yazarlar, karakterlerinin düşüncelerini oldukça somut bir şekilde aktarırlar.
İç monoloğu tekniği, duyguları, düşünceleri ve özellikleri açıkça ve derin bir biçimde ifade etmek için kullanılır. Bu teknik, karakterlerin yaşamlarının detaylarını ve özelliklerini okuyuculara daha iyi aktarabilmek için kullanılır. Bu teknik, okuyuculara gerçek karakterlerin düşüncelerini ve hislerini daha gerçekçi bir şekilde anlatmak için kullanılır.