Türk dilinin tarihi dönemleri nelerdir

Türkçe dilinin tarihi, Orta Asya'dan çeşitli kabilelerin göçleriyle başladı ve İslamiyet ile sürdü. Türkler, tarih boyunca farklı dilleri, diller arası karışımları ve sözcükleri öğrenip entegre etmişlerdir. Türkçenin tarihini, üç temel döneme ayırmak mümkündür. Bunlar, Proto-Türkçe dönemi, Orta Türkçe dönemi ve Modern Türkçe dönemidir.

Proto-Türkçe dönemi, yaklaşık 14. yüzyıla kadar uzanmaktadır. Türkçe dili, Orta Asya'dan gelen Proto-Türkic kabilelerinin dilleri ve kültürleriyle oluşmuştur. Bu dönemde, Türkçe sözcüklerin çoğu Orta Asya ya da Asya-Avrupa arasındaki dillerden gelmektedir.

Orta Türkçe dönemi ise 8. yüzyılın başından 16. yüzyılın sonuna kadar devam etmiştir. Bu dönem, Türklerin İslamiyet’i kabul etmesiyle başladı. İslamiyet'in etkisiyle, Türkçe'ye Arapların sözcükleri ve kültürü eklenmeye başladı. Orta Türkçe döneminde, Türklerin kendi aralarındaki iletişim için kullandıkları dil, Türk dil ailesinin diğer dilleriyle giderek daha benzer bir hale geldi.

Son olarak, Modern Türkçe dönemi, 16. yüzyılın sonlarından günümüze kadar uzanmaktadır. Bu dönemde, Türkiye Cumhuriyeti'nin kurulmasıyla birlikte, İstanbul'un dil merkezi haline gelmesiyle Türkçe'ye yeni sözcükler eklendi ve dilin yapısında değişiklikler yapıldı. Günümüzde, Türkçe; sözcükler, gramer, duygu ve düşünceleriyle, Türkiye'de ve dünyada konuşulan popüler bir dildir.

Türk dilinin tarihi dönemleri, Proto-Türkçe, Orta Türkçe ve Yeni Türkçe olarak sınıflandırılabilir. Proto-Türkçe, Türkçe’nin ortaya çıkmasına ve kökeninin köküne inen dönemdir. Orta Türkçe, Türkçenin dünyaya açılışının ve bölgesel çeşitliliğinin kazanılmasıyla meydana gelen dönemdir. Yeni Türkçe ise, Türkçenin modern dönemine ve kelime haznesinin artmasına denk gelmektedir. Bu dönem, modern Türkçeyi ve diğer Türk dillerinin gelişimini de kapsamaktadır. Özellikle, Cumhuriyet döneminde Türkçenin gelişmiş ve yeni kelimelerin kullanılmasıyla karakteristik özellikler kazandığını görmek mümkündür.

Türk dilinin tarihi dönemleri, Proto-Türkçe, Orta Türkçe, Eski Türkçe, Ortaçağ Türkçesi, Karahanlı Türkçesi, Divan Türkçesi, Osmanlıca ve Cumhuriyet Türkçesi olarak sıralanabilir. Proto-Türkçe, Türklerin Çin sınırlarından başlayarak Avrasya'ya yayıldıkları ve Türklerin ilk konuştukları dil olarak kabul edilir. Orta Türkçe, Türklerin Orta Asya'da kuruldukları dönemde konuştukları dil olarak kabul edilir. Eski Türkçe, Türklerin Çin sınırlarından Orta Asya'ya yayıldıkları dönemde konuştukları dil olarak kabul edilir. Ortaçağ Türkçesi, Türklerin Orta Asya'da kurdukları devletlerin etkisi altında gelişti ve Türklerin konuştuğu dil olarak kabul edilir. Karahanlı Türkçesi, Karahanlı Devleti'nde konuşulan dil olarak kabul edilir. Divan Türkçesi, Ortaçağ Türkçesinin gelişmiş versiyonudur ve Türklerin Osmanlı Devleti döneminde konuştukları dil olarak kabul edilir. Osmanlıca, Osmanlı Devleti'nde konuşulan dil olarak kabul edilir. Cumhuriyet Türkçesi ise, Türkiye Cumhuriyeti'nin kurulması ile birlikte gelişen Türk dilidir.

Türk dili, Orta Asya'dan Türkçe kökenli olan dil ailesinin üyelerinden biri olan Türk-Mongol dilleri ailesine ait bir dildir. Türk dilinin tarihi dönemleri, Proto-Türkçe dönemi, Orta Türkçe dönemi, Türkiye Türkçesi ve Günümüz Türkçesi olarak sıralanır. Proto-Türkçe dönemi, Türk dillerinin ortaya çıkmasına ilişkin arkeolojik ve tarihi verilerle desteklenen ve yaklaşık 2 bin yıl öncesine uzanan ilk dönemdir. Orta Türkçe dönemi ise 8.-16. yüzyıllar arasındaki süredir. Bu dönemde Türk dilleri, Türk kültürünün yayılmasıyla birlikte Orta Asya'dan Anadolu'ya kadar geniş bir alana yayılmıştır. Türkiye Türkçesi ise 15. yüzyıldan günümüze kadar devam eden dönemdir. Günümüz Türkçesi ise 20. yüzyılın sonlarından itibaren ortaya çıkan ve söz konusu dönemlere kıyasla daha fazla özgün özellik taşıyan bir dönemdir.

Türk dili, binlerce yıllık bir geleneğin ürünü olarak, farklı tarihi dönemlerden geçmiştir. Bu dönemler; Proto-Türkçe, Orta Asya Türkçesi, Uygurca, Oğuzca, Yakutça, Kazakça gibi pre-Türkçe ve Proto-Türkçe dillerinin etkisiyle, Orta Türkçe, İslamiyet'in kabulüyle, Osmanlı İmparatorluğu'nun kurulmasıyla ve Cumhuriyet ile günümüze kadar olan dönemler olarak sıralanabilir.

Proto-Türkçe, milattan önce ikinci bin yılına kadar Türk kökenli halkların dillerinin ortak özelliklerini taşıyan bir dildir. Bu dönemde, Türk kabilelerinin konuştuğu dillerin farklı dilsel özellikleri gözlemlenmiştir.

Orta Asya Türkçesi ise, Türk kabilelerinin Orta Asya'da yaşadığı döneme ait bir dildir. Bu dönemde, Türklerin konuştuğu diller çoğunlukla Uygurca, Oğuzca, Yakutça ve Kazakça'dır. Bu diller, Proto-Türkçe'ye dayanan, ancak farklı fonetik ve gramer özellikleri içeren dillerdir.

İslamiyet'in kabulüyle, Orta Türkçe dönemi başlar. Bu dönemde, Türklerin konuştuğu diller, İslamiyet'in etkisiyle çoğunlukla Araplaşmış Türkçe'dir. Araplaşmış Türkçe, Proto-Türkçe'nin gramerini korurken, kelimelerin çoğu Araplaşmıştır.

Osmanlı İmparatorluğu'nda, Türkçe, İslamiyet'in etkisiyle Araplaşmış Türkçe'den farklılaşmıştır. Osmanlı Türkçesi, özellikle öğretim amaçlı kullanılan klasik Türkçe'dir. Bu dil, Arapça ve Farsça'dan çok sayıda kelimeyi içerir, ancak gramer ve fonetik olarak Proto-Türkçe'ye çok yakındır.

Cumhuriyet'in kurulmasıyla, klasik Osmanlı Türkçesi yerini modern Türkçeye bıraktı. Modern Türkçe, özellikle konuşma dilinde, çağdaş ve kullanışlı kelimelerin kullanımını güçlendirmiştir. Aynı zamanda, bu dil, gramer ve fonetik olarak Proto-Türkçe'ye çok yakındır, ancak kelime dağarcığının çoğu Araplaşmış ve Osmanlı Türkçesi kelimelerden oluşmaktadır.

Türkçe, Türkiye dışında Kırgızistan, Türkmenistan, Azerbaycan, Gürcistan, Özbekistan, Kazakistan ve bazı Batı Avrupa ülkelerinde de konuşulmaktadır. Türkçenin tarihsel gelişimi, Türklerin göçebe hayatını takip ederek oldukça esnek bir şekilde meydana geldi.

Türkçenin tarihi dönemleri, Orta Asya'dan Avrupa'ya ve Anadolu'ya kadar geniş bir coğrafyaya yayılmış olan Türklerin geçirdiği dönemleri kapsamaktadır. Türkçe, eski Türklerin kullandığı dilin devamından ortaya çıkmıştır. Orta Asya'daki özgün Türk lehçelerinin etkisiyle Türkçe, Orta Asya'dan Anadolu'ya ve Orta Avrupa'ya kadar yayılmıştır.

Türkçenin tarihi dönemleri şunlardır:

1. Orta Asya Türkçesi: Orta Asya'da konuşulan ve çeşitli Türk boylarının kullandığı eski Türk lehçelerinin genel adıdır. Sözlüklerinin, yapılarının ve anlamlarının zenginliği Türkçe'nin oluşumunda önemli bir rol oynamıştır.

2. Güney Türkçesi: Orta Asya Türkçesinin Güney Asya'ya ve çevresine yayılması sonucunda ortaya çıkan dil ailesi. Güney Türkçesi, Türkçe ile Türkmen dili arasında köprü oluşturur.

3. Anadolu Türkçesi: Türklerin Doğu Anadolu'ya ve çevresine yerleşmesiyle oluşan dil. Anadolu Türkçesi, Orta Asya Türkçesi ile Güney Türkçesi arasında bir köprü oluşturur.

4. Orta Avrupa Türkçesi: Orta Asya Türkçesinin Orta Avrupa'ya yayılması sonucunda ortaya çıkan dil ailesi. Orta Avrupa Türkçesi, Türkçe ile Slovakça, Boşnakça, Macarca ve Romence arasında köprü oluşturur.

5. Türkçe: Türklerin Doğu Anadolu'ya ve çevresine yerleşmesiyle oluşan dil. Türkçe, Orta Asya Türkçesi, Güney Türkçesi, Anadolu Türkçesi ve Orta Avrupa Türkçesi arasında bir sentez oluşturur. Türk Dil Kurumu tarafından önerilen standart dil, Türkçe'nin resmi dil olarak kabul edilmesine yol açmıştır.

Türkçe, dilin konuşulduğu bölgeyle yoğun bir ilişki içerisindedir. Türkçe, Orta Asya'dan Avrupa'ya ve Anadolu'ya kadar uzanan coğrafyada, çeşitli Türk boylarının kullandığı eski Türk lehçelerinin etkisiyle me

Türk dili, Anadolu kökenli kültürlerin tarihi boyunca gelişmiş ve zenginleşmiş bir dil olarak kabul edilir. Türkçenin tarihsel gelişim aşamalarını iki ana dönem olarak ayırmak mümkündür.

İlk dönem olarak, Türk dili kökleri Orta Asya’ya kadar uzanan ve Proto-Türkçe olarak adlandırılan bir dil olarak kabul edilir. Proto-Türkçe, Orta Asya’dan Anadolu ve Balkanlar’a daha sonraki dönemlerde köyler arası göçler ve düşman işgalleri ile yayılmıştır. Bu dönemde, Türk dili, Saka, Hun ve Göktürk kavimleri arasında konuşulan dil olarak kabul edilir.

İkinci dönem ise Türk dili olarak kabul edilen dilin gelişimini temsil eder. Bu dönem, Selçuklular ve Osmanlılar döneminde başlamış ve çeşitli Türk dillerinin gelişimini kapsamaktadır. Bu dönemle birlikte, Türkçe, Orta Asya’dan Anadolu’ya ve Balkanlar’a yayılan ve pek çok çeşidi olan bir dil haline gelmiştir. Bu dönemde, Türkçe, özellikle Anadolu'da konuşulan çok sayıda lehçe ve varyantları ile zenginleşmiştir. Türkçenin bu dönemdeki gelişiminde, Süryani, Ermeni, Arap, Fars ve Yunan dillerindeki etkiler önemli rol oynamıştır.

Türk dili, bu iki dönem süresince önemli bir gelişme göstermiştir. Kültür ve sanat alanlarında da çok önemli yer tutan Türkçe, bugün dünyanın çeşitli bölgelerinde konuşulan bir dil olarak kabul edilmektedir.

Türk dilinin tarihi dönemleri, öncelikle Türkçenin Proto-Türk, Orta Türk, Erken Türk, Ortaçağ Türkçesi, Klasik Türkçe ve Modern Türkçe olarak sınıflandırılan altı önemli dönemden oluşur.

Proto-Türk dönemi, M.Ö. III. yüzyılda Türk dili ile ilgili ilk çalışmaların yapıldığı ve Türkçenin kökeninin aranmaya başlandığı dönemdir. Bu dönemde, Türk diliyle ilgili ilk kaynaklar oluşmuştur.

Orta Türk dönemi ise, M.Ö. VII-X yüzyıllar arasında Türk dili ile ilgili en önemli gelişmelerin yaşandığı dönemdir. Orta Türk dönemi, Türkçenin yabancı dillerden özgün kelime ve ifadelerle zenginleşmesi ve bu dönemde Türkçenin sözlükleri, ezberleri, destanları oluşması ile tanımlanmaktadır.

Erken Türk dönemi ise, Orta Türk döneminin sonunda M.S. IX-XI yüzyıllar arasında yaşanmıştır. Bu dönemde, Türkçenin yazılı olarak kullanılması, Türkçenin tarihsel çalışmalarda kullanılmaya başlanması, Türkçenin yazılı eserlerinin çoğalması gibi gelişmeler yaşanmıştır.

Ortaçağ Türkçesi ise, M.S. XI-XV yüzyıllar arasında Türkçenin gelişimine dair en önemli dönemdir. Bu dönemde Türkçe, özellikle Türk devletlerinin önemi arttığı için, her alanda kullanılmaya başlanmıştır. Ortaçağ Türkçesi ile Orta Türk dönemi arasındaki en önemli fark, Ortaçağ Türkçesinin daha fazla kelime öbekleri ile dilin zenginleşmiş olmasıdır.

Klasik Türkçe ise, M.S. XVI-XVII yüzyıllar arasında Türk dili ile ilgili en önemli dönemdir. Bu dönemde, Türkçe, özellikle İslamiyetin kültürünün etkisiyle, çok sayıda kelime ve ifade kazanmıştır. Klasik Türkçe, aynı zamanda dilbilimsel çalışmaların da başlaması, kelime hazinesinin artması ve Türkçe kurallarının daha sıkı biçimde çalışılmasıyla da tanımlanmaktadır.

Modern Türkçe ise, M.S. XIX yüzyıldan bu yana Türk dili ile ilgili en önemli dönemdir. Bu dönemde, Türkçenin sözcük hazinesi günümüzde olduğu kadar çeşitlilik kazanmış, dilbilimsel çalışmaların sayısı artmı

Türk dili, diğer Türk-Mongol dil ailesine üye olan çok eski bir dil grubundan gelmektedir. Türk dilinin tarihi dönemleri, Türk-Mongol dil ailesinden köken alan Orta Asya Türk dillerinin ortaya çıkmasından, bugüne kadar değişen biçimlerde gelişmesinin sürecine bağlı olarak sıralanabilir.

Türk dilinin tarihi yapısı, diğer Türk dilleriyle kıyaslandığında daha köklüdür. İlk Türk konuşmaları, Orta Asya’daki önceki Türk devletlerine ait olan ve Proto-Türkçe olarak adlandırılan bir konuşmaya dayanmaktadır. Bu dönem, yaklaşık V. yüzyılın ortalarından VIII. yüzyılın başlarına kadar devam etmiştir.

Kara Hanlıların ortaya çıkmasıyla, Türk dilinin dört dönemini ayırt edebiliriz. İlk dönem, Orta Asya Türk dilleri arasındaki Proto-Türkçenin yaklaşık olarak VII. yüzyılın başlarına kadar süren dönemi kapsar. İkinci dönem, Kara Hanlıların devleti tarafından kullanılan Old Uygur Türkçesiyle başlayan ve X. yüzyılın başlarına kadar devam eden Oğuz Türkçesi dönemidir. Üçüncü dönem, Beylikler Devleti dönemini kapsar ve Oğuz Türkçesinin, XI. yüzyıldan XV. yüzyıla kadar devam eden dönemini kapsar. Son olarak, dördüncü dönem, Türkçenin bugüne kadar sürekli gelişmeye devam ettiği ve günümüz Türkçesinin oluşmaya başladığı XVI. yüzyıldan itibaren başlar.

Günümüz Türkçesi, bu tarihi dönemlerin değişik biçimlerinden etkilenmiştir. Günümüz Türkçesinde, Orta Asya Türk dil ailesinin Proto-Türkçesi ve Oğuz Türkçesi gibi eski Türk dillerinin etkileri gözlemlenebilir. Ayrıca, Türkiye'nin farklı yerlerinde konuşulan Türkçenin değişik biçimleri, bu tarihi dönemlerden etkilenmiştir.

Baslik: "Türk Dilinin Tarihi Dönemleri"

Türk dilinin tarihi, zengin ve çesitli bir geçmise sahiptir. Bu dönemler, Türk dilinin evrimini ve gelisimini izlememizi saglar. Türk dilinin tarih boyunca yasadigi dönemler, dilbilimcilerin ve tarihçilerin dikkatle inceledigi konulardan biridir. Türk dilinin tarihi dönemlerine bir göz atalim:

Eski Türkçe Dönemi (6.-13. Yüzyil)

Eski Türkçe dönemi, Türk dilinin yazili kaynaklarda belirgin bir sekilde ortaya çiktigi dönemdir. Göktürklerin Orhun Yazitlari, bu dönemin en önemli yazili belgelerindendir. Eski Türkçe dönemi, Orta Asya'da yasayan çesitli Türk boylarinin dil birligini gösterir. Bu dönemde Türk dilinin en eski örneklerini görürüz ve bu örnekler, Türk dilinin kökenlerini ve evrimini anlamamiza yardimci olur.

Orta Türkçe Dönemi (13.-16. Yüzyil)

Orta Türkçe dönemi, Mogol Imparatorlugu'nun etkisi altinda gerçeklesmistir. Bu dönemde Türk dili, Arap alfabesiyle yazilmaya baslanmistir. Orta Türkçe döneminde, Türk edebiyati ve dil bilimi önemli bir gelisme göstermistir. Divanü Lügati't-Türk gibi eserler, bu dönemin önemli yazili belgelerindendir.

Osmanli Türkçesi Dönemi (16.-20. Yüzyil)

Osmanli Türkçesi dönemi, Osmanli Imparatorlugu'nun hüküm sürdügü dönemi kapsar. Bu dönemde Türkçe, Arapça ve Farsça etkisi altinda kalarak zenginlesmistir. Osmanli Türkçesi, edebiyat, tarih, ve din alanlarinda kullanilmistir. Divan edebiyati, bu dönemin en önemli edebi akimlarindan biridir.

Yeni Türkçe Dönemi (20. Yüzyil'dan Günümüze)

Yeni Türkçe dönemi, Türkiye Cumhuriyeti'nin kurulusuyla baslar. Atatürk döneminde yapilan dil devrimleriyle Türkçe, Latin alfabesiyle yazilmaya baslanmis ve dilde sadelesme hareketleri baslamistir. Bu dönemde dilde yapilan yenilikler, Türk dilinin modernlesmesine ve ulusal bir kimlik kazanmasina yardimci olmustur.

Sonuç

Türk dilinin tarihi dönemleri, dilbilimcilerin ve tarihçilerin dikkatle inceledigi ve arastirdigi bir konudur. Eski Türkçe, Orta Türkçe, Osmanli Türkçesi ve Yeni Türkçe dönemleri, Türk dilinin evrimini ve gelisimini gösterir. Her dönem, tarihi, kültürel ve siyasi olaylarin etkisi altinda sekillenmistir. Türk dilinin tarihi, Türk kültürünün ve tarihinin önemli bir parçasini olusturur ve bu dönemlerin incelenmesi, Türk dilinin derinliklerine inmemize yardimci olur.

SSS (Sikça Sorulan Sorular)

1. Türk dilinin en eski yazili belgeleri nelerdir?
Göktürklerin Orhun Yazitlari, Türk dilinin en eski yazili belgelerindendir.

2. Osmanli Türkçesi döneminde dilde hangi degisiklikler yasandi?
Osmanli Türkçesi döneminde dil, Arapça ve Farsça etkisi altinda kalarak zenginlesmis ve edebiyat, tarih ve din alanlarinda kullanilmistir.

3. Yeni Türkçe dönemi ne zaman baslamistir?
Yeni Türkçe dönemi, Türkiye Cumhuriyeti'nin kurulusuyla baslamistir ve dilde yapilan yeniliklerle karakterizedir.

Türkçe dilinin tarihi, milattan önceki dönemlerden günümüze kadar uzanmaktadır. Türkçe, özellikle Orta Asya'daki türklerin konuştuğu dillerin büyük bir kısmının etkisiyle ortaya çıkmıştır. Türkçenin tarihi dönemleri şunları içerir: Oğuz Türkçesi, Orta Türkçe, Moğol Türkçesi, Osmanlı Türkçesi ve Günümüz Türkçesi.

Oğuz Türkçesi, Orta Asya'daki türklerin konuştuğu ilk Türkçe olarak kabul edilir. Bu dönem, 8. ve 10. yüzyıllara tarihlendirilmektedir. Oğuz Türkçesi, kültürel geleneklerin ve yerli dillerin etkisiyle farklı bölgelerde farklı türk dilleri oluşturmuştur.

Orta Türkçe, 11. yüzyılda Oğuz Türkçesinin gelişmesiyle ortaya çıktı. Bu dönem, özellikle Moğol Türkçesinin etkisiyle Türkçe'nin anadil olma yolundaki önemli bir dönem oldu.

Moğol Türkçesi, 12. ve 13. yüzyıllarda Moğol İmparatorluğunun etkisiyle Türkçe'ye gelişim gösterdi. Moğol Türkçesi, Türkçenin anadil olma yolunda önemli bir adım oldu ve lisanın çeşitli bölgelere yayılmasını sağladı.

Osmanlı Türkçesi, 15. yüzyılda Osmanlı İmparatorluğunun etkisiyle ortaya çıktı. Osmanlı Türkçesi, Avrupa ile Asya arasındaki iletişimin gelişmesiyle Türkçenin önemli bir dil olarak kabul edilmesine yol açtı.

Günümüz Türkçesi, 20. yüzyılda Türkiye Cumhuriyetinin kurulmasıyla gelişmeye başladı. Günümüz Türkçesi, sözcükler, kurallar ve yapıların modernleşmesiyle ortaya çıktı. Günümüz Türkçesi, Türkçenin günümüzde konuşulan en yaygın dil olduğunu ve dünya çapında kabul gören bir lisan olma yolunda önemli bir adım oldu.

Türk dilinin tarihi dönemleri, zaman içindeki dil değişimlerini ve gelişimini yansıtır. Genellikle beş ana döneme ayrılırlar: Eski Türkçe, Orta Türkçe, Eski Anadolu Türkçesi, Osmanlıca ve Modern Türkçe. Eski Türkçe, Göktürkler dönemindeki yazılı belgelerde görülen Türk dilinin en eski formudur. Orta Türkçe, Selçuklu ve Moğol dönemlerinde kullanılan Türk dilinin evresidir. Eski Anadolu Türkçesi, Anadolu'da Türk dilinin gelişimi sırasında ortaya çıkan bir dönemdir. Osmanlıca, Osmanlı İmparatorluğu'nun resmi dilidir ve Türk dilinin önemli bir aşamasını temsil eder. Modern Türkçe ise Cumhuriyet döneminde yapılan dil reformları sonrasında şekillenen ve günümüzde kullanılan Türk dilidir. Bu dönemler, Türk dilinin evrimi ve zenginliği hakkında önemli bilgiler sağlar. Daha fazla bilgi veya detay isterseniz, size yardımcı olmaktan memnuniyet duyarım.

Türkçenin tarihi, köklü bir geçmişe sahiptir. Türkçenin tarihi, Türklerin Anadolu'ya girişi ile başlar. Türklerin Anadolu'ya gelişi, M.Ö. 2000 yıllarına kadar gider. Bu dönemde Türkler, kendilerine özgü bir dili geliştirmişlerdir. Türkçenin bu ilk dönemi, Proto-Türkçe olarak bilinir.

Türkçenin ikinci dönemi, Orta Türkçe dönemi olarak bilinir. Bu dönem, 8. yüzyılda başlar ve 16. yüzyıla kadar devam eder. Bu dönemde, Türkçe, Orta Asya'dan Anadolu'ya, Orta Avrupa'ya ve Balkanlar'a yayılmıştır. Bu dönemde, Türkçe çok sayıda kelimenin yeni kullanımlarının ve cümle yapılarının kullanılmaya başlanmasıyla zenginleşmiştir.

Türkçenin üçüncü dönemi, Türkçe Klasik Dönemi olarak bilinir. Bu dönem, 17. yüzyılda başlar ve 20. yüzyılın başlarına kadar devam eder. Bu dönemde, Türkçe'de Dil Devrimi gerçekleşmiştir. Bu devrim, Türkçenin daha önce kullanılan sözcüklerinin kullanımının modern bir şekilde düzenlenmesini ve yeni sözcüklerin kullanımının desteklenmesini sağlamıştır.

Türkçenin dördüncü dönemi, Cumhuriyet Dönemi olarak bilinir. Bu dönem, 1923'te başlar ve günümüze kadar devam eder. Cumhuriyet Dönemi, Türkçenin yayılmasını ve gelişmesini sağlamıştır. Bu dönemde, Türkçe değişik alanlarda kullanılmaya başlanmış ve kullanılan sözcüklerin çeşitliliği artmıştır. Bugün Türkçe, dünya çapında konuşulan dil olarak kabul edilmektedir.

Türkçe dilinin tarihi, Orta Asya'daki Türklerin Anadolu'ya yerleşmesiyle başlar. Türkçe, Türklerin yerleşim alanlarının genişlemesiyle birlikte, Kıtay, Uygur, Moğol, Çin ve Slav gibi çevre dillerinden etkilenerek büyük ölçüde değişti ve zenginleşti. Türkçe dilinin tarihi, üç ayrı döneme ayrılır: Eski Türkçe, Orta Türkçe ve Yeni Türkçe.

Eski Türkçe dönemi, 8. ve 10. yüzyıllar arasında Anadolu, Orta Asya ve Çin'de konuşulan Türkçe ile başlar. Bu dönemde, Türkçe yazılı otlar ve sözlükler oluşturuldu. Eski Türkçe, Orta Türkçe'ye geçiş dönemi olarak tanımlanır ve Türkçe sözcüklerin zenginleşmesiyle birlikte, gramer ve sözcükliğin oluşumunu kapsar.

Orta Türkçe dönemi 11. ve 15. yüzyıllar arasında konuşulan Türkçe ile tanımlanır. Bu dönemde, Türkçe seslerinin parçalanmasıyla birlikte, gramer ve sözcükliğin daha kesin biçimler almasının yanı sıra, Türkçe'de yapım eklerinin ve zarf öbeklerinin gelişimi de gerçekleşti. Orta Türkçe, Dinî-Tasavvufî şiirlerin oluşumuna önemli katkılar sağladı.

Yeni Türkçe dönemi, 16. yüzyıla kadar Türkçenin konuşulduğu alana göre farklılaşan ve yenilenen biçimleri ile tanımlanır. Bu dönemde, Türkçenin kökeni olan Orta Asya Türkçesiyle Anadolu Türkçesi arasındaki farkın kapanması, Türkçe'nin çeşitli konuşma biçimleri arasında farklılaşmasının başlaması, sözlüklerin ve gramer çalışmalarının artması, Türkçe'nin yazılı edebiyatının gelişmesi ve Türkçe'nin modern çağa kadar gelişen biçimleriyle günümüze kadar ulaşmasıdır.