Yardımcı ünsüzler, Türkçe dilinde sözcüklerin telaffuzunda kullanılan seslerdir. Baş harfleri çoğunlukla sessiz olan bu sesler, sözcüklerin telaffuzunda kullanılır, ancak sayılmazlar. Yardımcı ünsüzlerin, sesli ve sessiz ünsüzlerin telaffuzunda farklı rolleri vardır.
Türkçedeki yardımcı ünsüzler şunlardır: yumuşak ge (͞ğ͟), sert ge (g), yumuşak ğe (ğ), sert ğe (ğ), yumuşak kal (ɫ), sert kal (l), yumuşak ü (ü), sert ü (ü). Bunların her biri, sözcüklerin telaffuzunda ayrı ayrı önem taşır.
Yumuşak ge (͞ğ͟), sözcüklerin başında bulunur ve sözcüklerin telaffuzunda iki ses arasında geçişi sağlar. Örnek olarak, "gelmek" kelimesinin telaffuzunda, "el" ile "em" arasında geçişi sağlamak için yumuşak ge (͞ğ͟) kullanılır.
Sert ge (g), sözcüklerin sonunda bulunur ve sözcüklerin son harfleri arasında geçişi sağlar. Örnek olarak, "yüksek" kelimesinin sonunda "sek" ile "sik" arasında geçişi sağlamak için sert ge (g) kullanılır.
Yumuşak ğe (ğ) ve sert ğe (ğ), sözcüklerin içinde bulunur ve sözcüklerin uzunluğunu artırır. Örnek olarak, "yakınlık" kelimesinin telaffuzunda, "n" ile "lık" arasında farkı sağlamak için yumuşak ğe (ğ) kullanılır.
Yumuşak kal (ɫ) ve sert kal (l), sözcüklerin içinde bulunur ve sözcüklerin uzunluğunu artırır. Örnek olarak, "konuşmak" kelimesinin telaffuzunda, "n" ile "şmak" arasında farkı sağlamak için yumuşak kal (ɫ) kullanılır.
Yumuşak ü (ü) ve sert ü (ü), sözcüklerin içinde bulunur ve sessiz ünsüzlerin telaffuzunu değiştirir. Örnek olarak, "düşünmek" kelimesinin telaffuzunda, "şün" ile "şüm" arasında farkı sağlamak için yumuşak ü (ü) kullanılır.
Yardımcı ünsüzler, Türkçe dilinde sözcüklerin telaffuzunda kullanılan önemli seslerdir. Yardımcı ünsüzlerin, sesli ve sessiz ünsüzlerin telaffuzunda farklı rolleri vardır ve bu sesler, sözcüklerin telaffuzunda önemli bir etkiye sahip olabilir.