Sadece bir teori olmasına rağmen, Büyük Patlama. Evrenin nasıl başladığını açıklamanın açık ara en iyi bilinen yoludur. Basitçe söylemek gerekirse, bu hipoteze göre, evren başlangıçta küçük bir tekilliğe sahipti. Sonra bugün gördüğümüz evren olmadan önce 13,8 milyar yıl boyunca büyüdü ve genişledi. olduktan sonraki evren radyasyon ve atom altı parçacıklardan oluşuyordu. Daha sonra ne olduğu ise tartışmalı. Mikroskobik parçacıklar sonunda yıldızlar. Yıldız kümeleri ve galaksiler oluşturmak için yavaş yavaş birleşti mi? Yoksa evreni oluşturan galaksiler önce büyük madde yığınları olarak mı ortaya çıktı?
Az önce açıkladığımız ilk madde kullanılarak yıldızların içinde üretildiler. Yıldızlar zamanla evrimleştikçe bu bileşenleri yok olduklarında evrene eklediler. Nadir olsalar da, güneş sisteminde bulunan ağır elementler. Yaratıldığı malzemenin bir zamanlar yıldız olduğunu gösteriyor. Oluşacak sonraki yıldızlar ve onların yörüngesinde dolaşabilecek gezegenler, yaklaşık 13,8 milyar yıldır devam eden bir döngünün parçası olarak ağır metaller içeren. Ve yıldızlararası ortama geri dönen bu maddelerden yapılmıştır.
Yaklaşık 4,6 milyar yıl önce, hidrojen, helyum ve ağır metalleri içeren bir gaz ve toz yıldızlararası bulutu, Güneş’i oluşturmuştur. Güneş sistemimizde bazı kimyasal elementler oldukça yaygınken, diğerleri nispeten nadirdir. En yaygın element hidrojendir, bunu helyum takip eder. Hidrojen toplam sistemin sadece %25’ini oluştururken, hidrojen ve helyum sistem kütlesinin %98’ini oluşturmaktadır.
Önerilen İçerik:
Büyük Patlama Oranı Sadece Bizim Sistemimiz İçin mi Geçerli?
Aslında galaksimizdeki diğer yıldızların ve dış galaksilerin ölçümleri hidrojen ve helyumun varlığını ortaya koyuyor. Bu sonuçlar, Büyük Patlama sırasında kozmosun esas olarak hidrojen ve helyumdan. Son derece az miktarda lityum ve berilyumdan oluştuğunu gösteriyor. Gökbilimciler geçen yüzyılı Güneş Sistemi’nin olası köken senaryolarını incelemekle geçirdiler. Ancak kesin bir bulguya ulaşılamadı. Alman filozof Kant ve Fransız fizikçi Pierre Simon Laplace, on sekizinci yüzyılda en çok tanınan hipotezlerden birini geliştirdiler. Her ikisi de Güneş Sistemi’nin devasa bir gaz ve toz bulutundan oluştuğu fikrini ortaya attı. Güneş etrafında dönen gezegenlerin hemen hemen hepsinin aynı yönde ve esasen aynı düzlemde dönmesi bu modeli tutarlı kılan tek etken olarak karşımıza çıkmaktadır.
Bu hipotez, birbirlerine etki eden yerçekimi kuvvetlerinin bir sonucu olarak, dönen güneş bulutsusunun bireysel bileşenlerinin içe doğru sıkıştırıldığını. Ve özünde bir ön güneş oluşturduğunu belirtir. Bulutun daha az yoğun dış bölümlerinde gezegenler ve diğer bileşenler oluştu. Öte yandan, bu bulutsudaki madde daha hızlı döndü ve bulutun sıcaklığını yükseltti. Bulutsunun dönüşü olmadan, tüm maddeler ön güneşe düşer ve geride gezegenler oluşturmak için hiçbir şey bırakmazdı. Protosun’un çekirdek sıcaklığı, ilk kasılma başladıktan 100 milyon yıl sonra birkaç milyon kelvin’e ulaştı. Ve hidrojeni helyuma dönüştüren ilk nükleer reaksiyonun başlamasıyla kasılma durma noktasına geldi.
Işınım basıncı, kendi ışınımını yaymaya başlayan ve hidrojen ve helyum gibi yakındaki hafif elementleri. Güneş bulutsunun dış katmanlarının yönüne doğru iten Güneş tarafından yaratıldı. Birkaç milyon yıl içinde, iç toz parçacıkları daha büyük parçacıklar oluşturmak için birleşti. Ve bu iri parçacıklar modern asteroitler gibi nesneler oluşturmak için karıştı. Günümüzün karasal gezegenlerinin ataları, bu asteroit benzeri parçacıklar arasındaki çarpışmalar ve zaman içinde karşılıklı yerçekimi kuvvetleri tarafından oluşmuştur. Mevcut karasal gezegenler, zaman içinde çarpışmalarla oluştu. Dev gaz gezegenlerin de benzer yapılar ile oluştuğu bilinmektedir. Güneş ve sistemin diğer bileşenlerinin teorik hesaplamalara göre mevcut denge durumuna ulaşması ise 1 milyar yıl sürdü.
Az önce açıkladığımız ilk madde kullanılarak yıldızların içinde üretildiler. Yıldızlar zamanla evrimleştikçe bu bileşenleri yok olduklarında evrene eklediler. Nadir olsalar da, güneş sisteminde bulunan ağır elementler. Yaratıldığı malzemenin bir zamanlar yıldız olduğunu gösteriyor. Oluşacak sonraki yıldızlar ve onların yörüngesinde dolaşabilecek gezegenler, yaklaşık 13,8 milyar yıldır devam eden bir döngünün parçası olarak ağır metaller içeren. Ve yıldızlararası ortama geri dönen bu maddelerden yapılmıştır.
Yaklaşık 4,6 milyar yıl önce, hidrojen, helyum ve ağır metalleri içeren bir gaz ve toz yıldızlararası bulutu, Güneş’i oluşturmuştur. Güneş sistemimizde bazı kimyasal elementler oldukça yaygınken, diğerleri nispeten nadirdir. En yaygın element hidrojendir, bunu helyum takip eder. Hidrojen toplam sistemin sadece %25’ini oluştururken, hidrojen ve helyum sistem kütlesinin %98’ini oluşturmaktadır.
Önerilen İçerik:
Büyük Patlama Oranı Sadece Bizim Sistemimiz İçin mi Geçerli?
Aslında galaksimizdeki diğer yıldızların ve dış galaksilerin ölçümleri hidrojen ve helyumun varlığını ortaya koyuyor. Bu sonuçlar, Büyük Patlama sırasında kozmosun esas olarak hidrojen ve helyumdan. Son derece az miktarda lityum ve berilyumdan oluştuğunu gösteriyor. Gökbilimciler geçen yüzyılı Güneş Sistemi’nin olası köken senaryolarını incelemekle geçirdiler. Ancak kesin bir bulguya ulaşılamadı. Alman filozof Kant ve Fransız fizikçi Pierre Simon Laplace, on sekizinci yüzyılda en çok tanınan hipotezlerden birini geliştirdiler. Her ikisi de Güneş Sistemi’nin devasa bir gaz ve toz bulutundan oluştuğu fikrini ortaya attı. Güneş etrafında dönen gezegenlerin hemen hemen hepsinin aynı yönde ve esasen aynı düzlemde dönmesi bu modeli tutarlı kılan tek etken olarak karşımıza çıkmaktadır.
Bu hipotez, birbirlerine etki eden yerçekimi kuvvetlerinin bir sonucu olarak, dönen güneş bulutsusunun bireysel bileşenlerinin içe doğru sıkıştırıldığını. Ve özünde bir ön güneş oluşturduğunu belirtir. Bulutun daha az yoğun dış bölümlerinde gezegenler ve diğer bileşenler oluştu. Öte yandan, bu bulutsudaki madde daha hızlı döndü ve bulutun sıcaklığını yükseltti. Bulutsunun dönüşü olmadan, tüm maddeler ön güneşe düşer ve geride gezegenler oluşturmak için hiçbir şey bırakmazdı. Protosun’un çekirdek sıcaklığı, ilk kasılma başladıktan 100 milyon yıl sonra birkaç milyon kelvin’e ulaştı. Ve hidrojeni helyuma dönüştüren ilk nükleer reaksiyonun başlamasıyla kasılma durma noktasına geldi.
Işınım basıncı, kendi ışınımını yaymaya başlayan ve hidrojen ve helyum gibi yakındaki hafif elementleri. Güneş bulutsunun dış katmanlarının yönüne doğru iten Güneş tarafından yaratıldı. Birkaç milyon yıl içinde, iç toz parçacıkları daha büyük parçacıklar oluşturmak için birleşti. Ve bu iri parçacıklar modern asteroitler gibi nesneler oluşturmak için karıştı. Günümüzün karasal gezegenlerinin ataları, bu asteroit benzeri parçacıklar arasındaki çarpışmalar ve zaman içinde karşılıklı yerçekimi kuvvetleri tarafından oluşmuştur. Mevcut karasal gezegenler, zaman içinde çarpışmalarla oluştu. Dev gaz gezegenlerin de benzer yapılar ile oluştuğu bilinmektedir. Güneş ve sistemin diğer bileşenlerinin teorik hesaplamalara göre mevcut denge durumuna ulaşması ise 1 milyar yıl sürdü.
