Uzun bir süre önce, üniversite yıllarımda bir arkadaşımın doğum gününü kutlamak için evinde toplandık. Parti oldukça keyifli geçiyordu ve hepimiz biraz içkiliydik. Eğlencenin dozunu arttırmak için oyunlar oynama fikri ortaya atıldı ve bizler de "Doğruyu Söyle" oyununu oynamaya karar verdik.
Sıra bana geldiğinde, "En utanç verici anınız neydi?" diye sordular. Ben de, gençken okulda bir çocuğa şaka yapmak istediğimi anlattım. O zamanlar, bilgisayar monitörlerinin üzerine jelatin kağıdı koyup yazıları silip yeniden yazmanız mümkündü. Ben de, bu çocuğun monitörüne bir not bırakmaya karar verdim.
Ancak, ne yazık ki notu bıraktığımda, onu yapışkan tarafı monitöre gelecek şekilde bırakmışım! Tabii, birkaç saat sonra olay ortaya çıktı ve ben de utancımdan yerin dibine geçtim.
Olayı anlatırken bile gözlerim doluyor ama arkadaşlarım çok eğlenmişti. Hatta öyle ki, bir arkadaşımın "Aferin, sen de en azından yaratıcı bir şey yapmaya çalışmışsın" demesi ile herkes gülmekten kırılmıştı.
Bu anıyı hatırladıkça hala gülüyorum ve o günün en komik olaylarından biri olarak hatırlıyorum.
Sıra bana geldiğinde, "En utanç verici anınız neydi?" diye sordular. Ben de, gençken okulda bir çocuğa şaka yapmak istediğimi anlattım. O zamanlar, bilgisayar monitörlerinin üzerine jelatin kağıdı koyup yazıları silip yeniden yazmanız mümkündü. Ben de, bu çocuğun monitörüne bir not bırakmaya karar verdim.
Ancak, ne yazık ki notu bıraktığımda, onu yapışkan tarafı monitöre gelecek şekilde bırakmışım! Tabii, birkaç saat sonra olay ortaya çıktı ve ben de utancımdan yerin dibine geçtim.
Olayı anlatırken bile gözlerim doluyor ama arkadaşlarım çok eğlenmişti. Hatta öyle ki, bir arkadaşımın "Aferin, sen de en azından yaratıcı bir şey yapmaya çalışmışsın" demesi ile herkes gülmekten kırılmıştı.
Bu anıyı hatırladıkça hala gülüyorum ve o günün en komik olaylarından biri olarak hatırlıyorum.